Kaybetmek için bazen sevmek yeterliydi. Çünkü faniyi sevmek, aslında kalbini kırılmaya bırakmaktı. İnsan ne kadar severse o kadar bağlanıyor, ne kadar bağlanırsa o kadar inciniyordu. Bir tebessümün eksilişi, bir sözün sessizliği, bir bakışın...
Kaybetmek için bazen sevmek yeterliydi. Çünkü faniyi sevmek, aslında kalbini kırılmaya bırakmaktı. İnsan ne kadar severse o kadar bağlanıyor, ne kadar bağlanırsa o kadar inciniyordu. Bir tebessümün eksilişi, bir sözün sessizliği, bir bakışın uzaklığı bile koca bir kalbi yıkmaya yetiyordu.
Oysa kalpler yalnızca Allah’a yaslandığında sarsılmazdı. Çünkü O, sevgilerin en gerçek sahibi, kalplerin tek tesellisiydi. İnsanlar unutur, insanlar gider, insanlar yarım bırakırdı… ama Allah asla unutmazdı, asla terk etmezdi. O’na yönelen kalpler, bir gün bile boş kalmazdı.
Bazen Rabbim sevdiklerimizi alarak bize, aslında en büyük sevgiyi hatırlatır. Bazen kalbimizi kırdırarak, “Bana gel” der. Çünkü O’na yönelen bir sevgi, eksilmez; bilakis çoğalır, bereketlenir. Allah için sevilen hiçbir şey kaybolmaz. Ne bir tebessüm, ne bir dua, ne de kalpten edilen samimi bir bağlılık… Hepsi O’nun katında korunur.
İnsan anlar ki; en derin hüzün bile Allah’a götürüyorsa şifadır. En ağır kayıp bile Allah’ı hatırlatıyorsa kazançtır. Çünkü dünya sevgileri fânidir, kırılgandır, geçicidir. Ama Allah için olan muhabbet, ebedidir.
Ve kalbin sonunda şunu fısıldar:
“Ey Rabbim… Beni Sana bağla. Fanide kaybolan değil, bâkîde bulunan olayım. İnsanlarla sınandığımda dahi Sen’in sevginde teselli bulayım. Çünkü Sen varken hiçbir kayıp, kayıp değildir.” 🌙🤲🏻
70'lerde olsak bir sürü plak alırdım sana. 80'lerde olsak açık hava sinamasına götürür izledikten sonra muhallebi ısmarlardım. 90'lar da olsak mahallenin tüm güzel misketkerini kazanır dökerdim avuçlarına. 21. yüzyılda nasıl sevilir bilmiyorum inan...
70'lerde olsak bir sürü plak alırdım sana. 80'lerde olsak açık hava sinamasına götürür izledikten sonra muhallebi ısmarlardım. 90'lar da olsak mahallenin tüm güzel misketkerini kazanır dökerdim avuçlarına. 21. yüzyılda nasıl sevilir bilmiyorum inan ki. İçim ısınmadı bu yüzyıla bayım, bağışla.. ~💠
Yaralarınız var değil mi?
İçinize işleyen, kabuk bağladı sandıkça kanayan, kanadıkça sızladığınız.
Fark etmeden ruhunuzda taşıdığınız, hayatta başarılı, zengin, sevilen, tercih edilen biri olarak kapatmaya çalıştığınız yaralar.
Hatta öyle...
Yaralarınız var değil mi?
İçinize işleyen, kabuk bağladı sandıkça kanayan, kanadıkça sızladığınız.
Fark etmeden ruhunuzda taşıdığınız, hayatta başarılı, zengin, sevilen, tercih edilen biri olarak kapatmaya çalıştığınız yaralar.
Hatta öyle zamanlar oluyor ki, o yaraları kapatmak için insanlara sığınıyor, kendinizi koşulsuz teslim ediyor, ancak zamanla yaralarınıza iyi gelmek yerine daha çok kanattıklarını fark ediyorsunuz. Ne yapsanız, ne etseniz, ne tutsanız olmuyor. “Herkese ben koşuyorum, kimseye yetemiyorum, kimseye de yaranamıyorum.”
“Kes bütün iplerini. Sen kukla değilsin. Kaderinin hakkını veren müthiş bir oyuncusun.”
Sonra fark ediyorsun ki, kendisine iyi gelmeyene kimse iyi gelmiyormuş,
Sonra fark ediyorsun ki, kendi gözyaşını silmeyenin gözyaşını kimse silmiyormuş,
Sonra fark ediyorsun ki, kendisini anlamayanı kimse anlamıyormuş,
Ve sonra fark ediyorsun ki, hayatını kendisi için harcamayana kimse bir hayat vermiyormuş.
Öyle geç gelen bir farkındalık ki: “Kimseyle yorulmak istemiyorum, yeterince yoruldum.”
“Kimsesizin halinden kimsesiz anlar.”
Bir haber okumuştum geçtiğimiz yıllarda, “Elazığ’da tedavi gördüğü hastanede hayatını kaybeden 12 yaşındaki ağır zihinsel engelli kızın cenazesi, annesinin cenazeyi kabul etmemesi nedeniyle kimsesizler mezarlığına gömüldü.” Kimsesizler Mezarlığı… Kime diyoruz “kimsesiz” diye? Kimsesi ölene mi? Kimsesini içinde öldürene mi? Türk Dil Kurumu’nun bir tanımının canımı yakacağı aklıma gelmezdi: “Boş, ıssız, içinde kimse bulunmayan.” O iç, yüreğimizin ta içi olabilir mi? Oradaki kocaman boşluk… En derin ıssızlıklar insanların yüreklerindekiler değil midir?
İki hayat, iki kayboluş, iki yara…
Tüm yaralar bir şekilde geçiyor da aile yaralarını bir ömür sırtında taşıyor insan. “Ayakkabı vurduğunda ayağının arkasında bir yara açılır, çorap giydiğinde o yara çoraba yapışır, çorabı çıkarttığında kabuk kopar ve tekrar kanar. İyileşmesi zaman alır. Ayakkabıyı çorapsız giyemezsin, çorapla giysen yine yapışır. Aile yaraları biraz böyledir. Yürümekten vazgeçemezsin ve attığın her adımda canını acıtmaya devam eder.” Yıllar sonra oluşturacağı Meltem karakterinin yaralarını yılar önce
Gelirken Ekmek Al
Gelirken Ekmek Al kitabında tanımlamış
Şermin Yaşar
Şermin Yaşar, “Yürümekten vazgeçemezsin ve attığın her adımda canını acıtmaya devam eder.”
Sahi, Meltem demişken…
Annesiz büyüyen bir kızın hikâyesi mi desem, varken bile yok olan bir babanın geriye bıraktığı sızı mı desem bilemedim. Kimi yalnızlıklar seçilmiştir, kimileri zorunda bırakılmışlık… Annesizliğe, babasızlığa, sevgisizliğe. “Çiçeği ha bir günde koparıp atmışsın kökünden, ha yavaş yavaş solmasına izin vermişsin.” Yavaş yavaş bir soluş, gelmeyeni bekleyiş… “Çok bekledim aslında. Beklemiyormuşum gibi yaptım ama hep bekledim.” Bazen siz yıllarca beklersiniz olmaz, sonra kafanızı kaldırıp bakarsınız, bekledikleriniz dünyada başkalarına ne güzel saçılmış. Bu acının tarifi yok… “Adaletsizliği kıskanıyordum. Sevginin size böyle boca edilirken, bana ve benim gibi pek çoklarına damla damla verilmesine dayanamıyordum.” Yalnız değilsin Meltem, hiçbirimize öyle boca edilmişliği yok, sadece kimimiz mutlu görünmeye çalışıyoruz hepsi bu.
“Cevizleri ufalayıp kâselerin üzerine serptim. Selime Teyze… Ne yapıyordu acaba?”
Bir de Selime Teyze vardı değil mi?
Bu kitabın asıl kahramanı o muydu yoksa dünyada o ve onun gibilere zamanla kıyıda köşede yer ayrıldığı için incelemede de mi kıyıda köşede kalmalıydı?
“Yaşadığım mahallede bir teyze vardı. Yalnız başına evde ölmekten korktuğu için sabah akşam, sıcak soğuk demeden gelir çocuk parkına otururdu. Bugün evinde ölmüş.”
Peki ya yaşlıların yegâne görevi yaşlanıp evinde yahut huzurevinde ölmek miydi? İsminde “huzur” geçen kaç yer insana gerçekten huzur verirdi? Yaşlanınca insanın duyguları, yapmak istedikleri, hayalleri olamaz mıydı? Zamana bıraka bıraka hepimizin ulaşacağı yer sonunda yaşlılık değil mi? Çığ gibi büyüyor dünyada 70 yaş üzeri intihar oranları ve insanların dilinde kalıplaşmış, basit, sevimsiz bir soru: “O yaşta ne derdi vardı da intihar etti?” Anlaşılmak istemenin, kaybolmanın, ruhun yalnızlığının, yitip gitmenin, azala azala bitmenin yaşı mı olur ki?
“İnsan sanıyor ki kıyamet bir kerede kopacak. Belki herkesin kıyameti ayrı ayrı kopuyordur.”
Aslında herkes haklı.
21. yüzyılın kıyameti de bu.
Hayatta herkesin kendi içinde mücadele verdiği savaşlar var ve dışarıdan bakan kimse onların mücadelesini göremiyor.
Kör Baykuş
Kör Baykuş misali, “Yaralar vardır hayatta, ruhu cüzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen, kemiren yaralar.” Ve
Lev Tolstoy
Lev Tolstoy’un da dediği gibi kapanmayan… “Bu yaralar hiçbir zaman kapanmıyordu.” İnsanları davranışları, ihmal ettikleri, yetemedikleriyle suçluyorduk onların hikâyesini bilemeden. Evet, Selime Teyze haklıydı, ama işte hikâyeyi kimden dinlersek en çok o haklıydı. Burada başlıyor gerçek yazarlık işte! Haklı bir kahramanın değil haksız olduğunu düşündüğümüz kahramanın da zihninden kesitler buluyor ve sorgulamaya başlıyor
Bir şeyi reddetmek sizde suçluluk duygusu yaratırken, rıza göstermek ardında bir kırgınlık bırakacaksa suçluluğu tercih edin. Kırgınlık ruhun intiharıdır.
Bir şeyi reddetmek sizde suçluluk duygusu yaratırken, rıza göstermek ardında bir kırgınlık bırakacaksa suçluluğu tercih edin. Kırgınlık ruhun intiharıdır.
Senden vazgeçiyorum
Defalarca denedim, ihtiyaç duyduğunda sana ulaşmayı denedim.
Bana ben olduğum için kızdığın her şeyimi bize uyumlamayı denedim.
Sana sende olduğu için kızdığım her şeyini anlamayı ve ortak bir yol bulmayı...
Senden vazgeçiyorum
Defalarca denedim, ihtiyaç duyduğunda sana ulaşmayı denedim.
Bana ben olduğum için kızdığın her şeyimi bize uyumlamayı denedim.
Sana sende olduğu için kızdığım her şeyini anlamayı ve ortak bir yol bulmayı denedim.
Beklediğinde baş ucunda kaldım, istediğinde yalnız bıraktım.
Yollar aradım, senin için, benim için, ilişki için.
Susarak, konuşarak, tartışarak, giderek, kalarak denedim.
Tamir ettiğim tekrar kırıldı, hayal kırıklığım anlaşılmadı.
Başka zamanlarda aynı yerlerden canım acıdı.
Belki gitmemi göze aldın, belki gideceğime inanmadın, belki de içten içe gideyim istedin.
Neyi istediğimi duymadın, kendine bakmaktan beni görmedin.
Neye üzüldüğümü dinlemedin.
Benimle birlikte kutlanacak iyi bir günün veya dertleşecek kötü bir günün hayalini artık kurmadığını anladım.
Senden vazgeçiyorum.
Benim de bitebilen bir gücüm var.
İnsanım...
İnsan kendisinden beklenen bir adım kalmadığında ve vazgeçtiğinden hiçbir beklentisi olmadığında vazgeçer.Bazen gürültülü bir hesaplaşmayla, bazen sessiz bir yasla vazgeçer.
Çoğunlukla terk ettiğinde ya da terk edildiğinde değil, içinde ona ait son umut bittiğinde vazgeçer.
Ben de senden vazgeçiyorum.
Senin yanında ben kendim değilim.
Seni mutlu etmek için kendimi üzmekten yoruldum.
Zamanı geldiyse artık ben alamadığım her duygumun sorumluluğuna alıyorum.
Seninle geçirdiğim güzel anıların artık seninle yenilenemeyeceğini biliyorum.
Bugün, artık elimden gelen her şeyi yaptım, diyebiliyorum.
Üzgünüm ama elbette toparlanırım.
Ben artık kendimden vazgeçmemek için senden vazgeçiyorum. “
-Gökhan Çınar
" Ruhun mu ateş, yoksa o gözler mi alevden?
Bilmem, bu yanardağ ne biçim korla tutuştu?
Pervane olan kendini gizler mi alevden ;
Sen istedin, ondan bu gönül zorla tutuştu... "
> Hüseyin Nihal Atsız
" Ruhun mu ateş, yoksa o gözler mi alevden?
Bilmem, bu yanardağ ne biçim korla tutuştu?
Pervane olan kendini gizler mi alevden ;
Sen istedin, ondan bu gönül zorla tutuştu... "
> Hüseyin Nihal Atsız
Ateş Lordu gökyüzüne doğru elini uzattı, artık kanatları vardı, artık geceye ve güne dokunabiliyordu ama artık yıldız orada değildi. Boşluğu, sadece boşluğu kavrayan parmaklarını sıktığında gözlerinden yaşlar süzüldü. Üst üste gözlerini kırpıştıran...
Ateş Lordu gökyüzüne doğru elini uzattı, artık kanatları vardı, artık geceye ve güne dokunabiliyordu ama artık yıldız orada değildi. Boşluğu, sadece boşluğu kavrayan parmaklarını sıktığında gözlerinden yaşlar süzüldü. Üst üste gözlerini kırpıştıran mavilikler yoktu, neşeli kıkırdamalar yoktu, gelecek ihtimali ve bedellerin mükafatı da nihai sonucu da yoktu. Sadece yokluğu vardı.
"Gela!" diye feryat etti. Eteklerine dolanan küçük bir çocuk gibi ağladı. "Onu bana geri ver, Gela..."
Hareket edemedi. Bir adım daha atamadı ve kendini bıraktı.
Gökyüzünden aşağı.
Yıldızı yoksa gökyüzünün ne anlamı vardı?
Daren etrafına baktı ve bir asır önceyi anımsadı.
Bir asır önce yetişememişti, bir asır sonra yetememişti.
Sonsuz yaşama sahipsen, sonsuz kayıplar da yaşarsın.
Daren etrafına baktı ve bir asır önceyi anımsadı.
Bir asır önce yetişememişti, bir asır sonra yetememişti.
Sonsuz yaşama sahipsen, sonsuz kayıplar da yaşarsın.
