Geri
Macaristan’daki bir kasabada arşivcilik yapan Korin, sıradan belgelerin içinde eski bir elyazması keşfeder. Savaştan kaçmak isterken bir başka savaşa yakalanan dört arkadaşın efsanevi hikâyesini anlatan bu elyazması Korin’i derinden sarsar. Belgeyi çalar ve 'ebediyete iletebilmek' için internete geçirmeye, bunu da dünyanın merkezinde, New York’ta yapmaya karar verir. Karakterinin bulduğu elyazmasındaki kadar efsanevi ve sarsıcı bir anlatım sunuyor László Krasznahorkai okurlarına Savaş ve Savaş’ta. Hissedip de bir türlü adlandıramadığımız, yakınımızdayken bile algılayamadığımız anlamların peşindeki bir adamı, hayattaki amacını gerçekleştirebilmek için tüm imkânsızlıkların üstesinden gelen bir adamı anlatıyor. Ve amaçsız kaldığında hissedeceği ölümcül soğukluğu. 'Kıyametin çağdaş Macar üstadı, Gogol ve Melville’le kıyaslanabilir.' Susan Sontag 'Krasznahorkai, günümüzde doğayı kültürden, kaderi tarihten ayıran o belirsiz çizgiyi anlamak için yoğun ve özgün bir çaba gösteren tek Avrupalı romancı.' Colm Tóibín 'Farkındalığın çeşitli aşamalarındaki insan bilincinde çok katmanlı, kural tanımaz ve müthiş gerçekçi bir gezinti.' Newsday, Chris Lehmann(Tanıtım Bülteninden)
OKUMADIM , O BENİ OKUDU
Uygulama kitabı sekiz günde okuduğumu söylüyor ama ben biliyorum iki günde taştım.
Sekiz gün boyunca yalnızca taşkınlığımın yankısı sürdü.
Kambur ’u okumak, bir insanın kendi ağırlığını fark etmesi gibi. Başta sırtında sadece bir eğrilik sanıyorsun; sonra o eğriliğin zamanla ruhuna da yerleştiğini anlıyorsun.
Okudukça kamburun büyüyor, sözcüklerin içine siniyor.
Sanki Şule Gürbüz bir aynayı değil, bir yara izini tutuyor önüne.
Bazı kitaplar okunmaz; üzerimizden geçer, bizi kendi ritminde eğip büker.
Kambur tam da öyle bir kitap.
Okumakla bitmedi, içimde hala sürüyor.
Belki ben onu bitirmedim, o beni bitirdi. Daha doğrusu, eğdi, büktü, hatırlattı; insanın sırtı kadar kırılgandır ruhu da.
Ve şimdi, kitap bitti diyor.
Ama ben hala aynı cümlede kamburumla birlikte eğiliyorum.
Detaylı İnceleme
Uygulama kitabı sekiz günde okuduğumu söylüyor ama ben biliyorum iki günde taştım.
Sekiz gün boyunca yalnızca taşkınlığımın yankısı sürdü.
Kambur ’u okumak, bir insanın kendi ağırlığını fark etmesi gibi. Başta sırtında sadece bir eğrilik sanıyorsun; sonra o eğriliğin zamanla ruhuna da yerleştiğini anlıyorsun.
Okudukça kamburun büyüyor, sözcüklerin içine siniyor.
Sanki Şule Gürbüz bir aynayı değil, bir yara izini tutuyor önüne.
Bazı kitaplar okunmaz; üzerimizden geçer, bizi kendi ritminde eğip büker.
Kambur tam da öyle bir kitap.
Okumakla bitmedi, içimde hala sürüyor.
Belki ben onu bitirmedim, o beni bitirdi. Daha doğrusu, eğdi, büktü, hatırlattı; insanın sırtı kadar kırılgandır ruhu da.
Ve şimdi, kitap bitti diyor.
Ama ben hala aynı cümlede kamburumla birlikte eğiliyorum.
Henüz alıntı eklenmemiş.